1) Madison Square Garden: geen best geluid; te hard en schetterend. Mick geweldig goed op dreef, trok de hele show. Zong ook schitterend Get up, Stand up van Bob Marley. Enorm goed bij stem en bewegelijk als van ouds. Keith (shit intro van IORR) en Ronnie nogal wat fouten, slechte gitaarbalans (geluid) en beiden namen het erg gemakkelijk op. Keith maakte wel meer danspasjes dan ik ooit van hem gezien heb. Ronnie volstond grotendeels met het trekken van zijn bekende gekke bekken. Heel korte solootjes en veel ondersteuning nodig van Blondie op gitaar. Wel een geheel nieuwe uitvoering van 19th Nervous Breakdown, heel bluesy: bijzondere ervaring! Een mooie uit voering van The Worst door Keith, met een een intieme klarinet solo erbij en een fenomenaal mooie tweede stem van Bernard Fowler on stage bij Keith. Sfeer wat mat. Wel: 2 toegifts, de eerste keer dat ik dat meemaak!!!!

's Middags - via het boeken van een rondleiding - gekeken naar het opbouwen en een deel van de soundcheck. Dat kan daar dus gewoon.

 

2) Giants Stadium: geweldige show. Allemaal geÏnspireerd en goed geluid, prachtige uitvoering van Out of Control. Een van (mijn) beste concerten in de laatste 15 jaar. Goed om na zoveel jaar Heartbreaker weer eens te horen; goed gespeeld en met een andere (minder "smoky") impact dan in 1974. Geweldige sfeer in het stadion, constant overvliegende vliegtuigen (ook laagvliegende F16's , die je helemaal niet hoort. Publiek gaat uit z'n dak. Mooi gitaarwerk. Keith verkloote op een prachtige manier het intro van Brown Sugar. Ook hier geen echt verrassende setlist, maar de hele show rockt als een gek. Whoww! Charlie slaat keihard en zijn timing is zo strak als een sweet sixteen-reet. Bij een enkele outro moet de rest zijn hersens er echt bij houden om zijn maat bij te houden.Maar niet het idee dat het alleen om het geld gaat.

 

3) Pepsi Arena: Kleinste arena in de USA. Heel leuk klein stadion mnet een strakke security. Ook hier een prachtig intiem concert. Ze zaten ook hier erg goed in de show. Mooi slide werk van Ronnie; vette solo's van Keith. Af en toe een vergissing en die was dan echt leuk (Mick kondigt Rough Justice aan, Ronnie meteen in paniek want dan heeft ie de verkeerde gitaar. Begint met zijn armen te zwaaien. Mick loopt naar achteren, komt weer naar voren en dan beginnen ze Shattered te spelen en daarna, zoals Mick zegt, "en dan nu Rough Justice"...  en er volgde een stampende versie, waarin Ronnie zijn bottleneck verloor en net net op tijd weer om zijn vinger kon schuiven om verder te spelen. Keith kreeg een ontzettend hevig applaus etc bij de introductions; hij was er echt verlegen mee. Perfecte uitvoering van Back of my hand: dubbele slide van Mick en Ronnie, die ook weer eens goed op dreef was.

 

Als het in Europa net zo wordt als deze laatste 2 concerten, dan gaan we een fantastisch stones jaar tegemoet in 2006!!!